Zespołem „PRO REO” kieruje radca prawny Piotr Staniec, dla którego prawo karne to największa pasja i główna specjalizacja zawodowa.

Piotr Staniec ukończył aplikację prokuratorską w 2008 roku. Jeszcze w trakcie aplikacji, pod okiem m.in. prof. Moniki Całkiewicz rozwijał swoją wiedzę z zakresu prawa karnego, kryminalistyki i medycyny sądowej. Był dwukrotnym finalistą (w latach 2007 i 2008) Turnieju Wiedzy Kryminalistycznej dla aplikantów prokuratorskich organizowanych przez Instytut Ekspertyz Sądowych im. Prof. dra Jana Sehna w Krakowie.

Po ukończeniu aplikacji podjął decyzję o założeniu własnej Kancelarii adwokackiej, którą prowadzi nieprzerwanie od 2009 roku. Klientom oferuje wieloletnie doświadczenie nabyte w trakcie prowadzenia wielu skomplikowanych i medialnych spraw karnych i karnych-gospodarczych w całej Polsce. Dzięki swojej praktyce zawodowej zapewnia Klientom profesjonalną i natychmiastową obronę. Z uwagi na zainteresowania i aktywność naukową dysponuje szeroką wiedzą, która jest niezbędna do oceny rzetelności, fachowości i prawidłowości opinii biegłych sądowych.

Od 2020 roku Piotr Staniec wykonuje zawód radcy prawnego (pozostaje adwokatem niewykonującym zawodu wpisanym na listę adwokatów Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie), od tego samego roku pełni też obowiązki sędziego Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Warszawie.

Kancelaria PRO REO swą nazwę zaczerpnęła z łacińskiej paremii prawniczej In dubio pro reo – w razie wątpliwości [należy rozstrzygać] na korzyść pozwanego/oskarżonego. Na gruncie polskiego prawa karnego, zasada ta znajduje odzwierciedlenie w art. 5 kodeksu postępowania karnego, który stanowi, że niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Zasada in dubio pro reo jest nierozerwalnie związana z zasadą domniemania niewinności, również zawartą w art. 5 kodeksu postępowania karnego, która głosi, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu.

Obrońcom nie zawsze udaje się wykazać, że oskarżony jest niewinny, ale zawsze powinni dążyć do tego, by wykazać, że oskarżonemu nie udowodniono winy, co prowadzić musi do jego uniewinnienia. To właśnie zadanie spoczywa na nas jako obrońcach i tym się na co dzień zajmujemy.